แดดส่องฟ้า เป็นสัญญาวันใหม่

เป็นครั้งแรกตั้งแต่ผมกลับมาบ้านนอกเลยครับ ที่แดดส่องจ้า ฟ้าสีใส ติดต่อกันถึงสามวัน !!!

อากาศดี ไร้หิมะ ไร้เมฆครึ้ม ไร้ลมกรรโชก แม้จะยังหนาวเหน็บ แต่แดดจัดๆ ก็ช่วยให้ชีวิตอบอุ่นขึ้นเยอะทีเดียว

ตั้งแต่ต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมเริ่มเปลี่ยนบรรยากาศ ออกจากห้องเล็กๆ ในหอ มานั่งทำงานที่ออฟฟิศเต็มเวลา

เต็มเวลานี่หมายความว่า ตั้งแต่บ่ายๆจนถึงเที่ยงคืนของแต่ละวันเลยครับ

ไม่ได้ขยันทำงุดๆ ทั้งวันหรอกครับ ไม่ต้องเป็นห่วง ก็ทำบ้าง เล่นบ้าง คุยกับผู้คนบ้าง แต่มาอยู่ที่นี่มันมีบรรยากาศของการทำงานน่ะครับ และยังใกล้ downtown มากขึ้นอีก เดินไปซื้อของกินง่าย

ที่สำคัญ มันสบายกว่าอยู่ในหอครับ ก็ห้องทำงานผมใหญ่กว่าห้องพักในหอของผมอีก แถมในตึก ยังมีห้องครัวสมบูรณ์พร้อม มีน้ำท่าเลี้ยง อากาศก็ดีกว่า วิวก็สวยกว่า

ผมเลยขนรองเท้าแตะฟองน้ำ กางเกงขาสั้น มาเปลี่ยนซะเลย ทำชีวิตในห้องทำงานให้เหมือนอยู่บ้าน แล้วค่อยเดินกลับหอไปนอน วันแรกๆ เพื่อนฝูงและอาจารย์ก็ทำหน้างงๆ นิดหน่อย ที่อยู่ๆ มีคนใส่เสื้อยืดกางเกงบอลแมนยูรองเท้าแตะเดินไปเดินมาอยู่ในตึก

ยัง ... ผมยังไม่ได้เพี้ยนนะครับ แต่นี่เป็นสัญญาณว่า ผมกำลังจะเริ่มเดินเครื่องทำงานอย่างเต็มสูบแล้ว

เวลาทำงานหนัก ผมจะพยายามทำชีวิตให้สบายที่สุด จะได้ทุ่มเทกับงานได้เต็มที่ ถือคติว่าเหนื่อยแล้วต้องกินดีอยู่ดี

ใครรู้จักตัวจริงผม คงรู้ว่า หุ่นผมช่วงหลังๆ มันอ้วน พุงพลุ้ย นั่งใส่กางเกงยีนส์ทำงานแล้วมันอึดอัดๆ อ่ะครับ แถมต้องใส่รองเท้าผ้าใบที่ใช้เดินลุยหิมะอีก มันเลยไม่สบายเท้า ผมชอบถอดรองเท้าทำงาน หรือไม่ก็ไม่ผูกเชือกรองเท้า จะได้โล่งโปร่ง

กลับมาบ้านนอกได้สองอาทิตย์แล้ว ผมเพิ่งมาเริ่มต้นทำงานจริงๆ จังๆ สัปดาห์นี้เอง ตั้งท่าอยู่พักหนึ่ง เพิ่งจะสำเร็จ

รอแดดส่องฟ้าอยู่ครับ :)

สำหรับผม สิ่งที่ยากที่สุดไม่ได้อยู่ตอนทำงาน แต่อยู่ที่การเริ่มต้นต่างหาก ถ้ากัดฟันเริ่มต้นสำเร็จ มันจะมีโมเมนตัมของมันหนุนส่งต่อไปเอง

อีกอย่าง ผมหยุดทำงานนี้อย่างจริงจังไปนานพอสมควร พอจะกลับมาเลยต้องใช้เวลาสักพัก เพื่อหาจังหวะของมันให้เจอ

เหมือนนักบอลที่เจ็บไปเป็นปีแล้วเพิ่งคืนสนามน่ะครับ ขาดสปีดต้น ขาดความฟิต สัญชาตญาณพร่องไป จับบอลก็ขาดๆเกินๆ ตามเกมก็ยังไม่ค่อยทัน

ที่สำคัญ ยิงประตูได้ไม่คมดังเดิม

ก็ได้แต่หวังว่าจะหาจังหวะของตัวเองเจอในเร็ววัน และไม่มี injury setback อีก

match อำลาสนามแล้วนี่ครับ .... อยากแขวนสตั๊ดเต็มแก่แล้ว