หมุดหมายชีวิต

วันนี้ก็ไม่ต่างออกไปจากวันนั้นหรือวันไหน

จะผิดแผกไปบ้างก็เพียงเป็นวันที่ทำให้ผมอายุครบ 28 ปีเต็ม ซึ่งก็ไม่ได้มีความหมายสลักสำคัญอะไรต่อชีวิตเป็นพิเศษ

ไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่ใครต่อใครต้องเฝ้ารอเวลา ให้เข็มนาฬิกาชี้บอกวันเวลาที่ตัวลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก เพื่อนั่งคิดพิศทวนชีวิตที่ผ่านมาในรอบปีหรือหลายปี

แต่สำหรับบางคน ชีวิตก็ต้องการหมุดหมายบางอย่าง เพื่อฉุดรั้งตัวเองให้หยุดพักจากความรีบเร่ง ความสับสน ความเคยชิน ความหลงใหล ความหมกมุ่น ความทนทุกข์ และอีกหลายความของชีวิต

... หยุดพักจากการปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอก เพื่อนั่งเงียบๆ พูดคุยกับโลกภายในของตัวเอง

ผมเองก็เป็นหนึ่งในคนจำพวกนั้น

วันเกิดแต่ละปีจึงเป็นหมุดหมาย สำหรับการทบทวนชีวิตในช่วงที่ผ่านมา

เป็นเวลาแห่งการตรวจสอบอารมณ์ ความคิด และความรู้สึกของตัวเอง ต่อตัวเอง กระทั่งต่อผู้คนและสิ่งแวดล้อมข้างกาย

เป็นเวลาแห่งการทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านเกิดเข้ามาในหลายช่วงของชีวิต

เป็นเวลาแห่งการตั้งคำถามต่อตัวเอง และเทียบเคียงคำตอบ ณ เวลานี้ กับคำตอบ ณ เวลานั้น ว่าเราเปลี่ยนแปลงไปเพียงใด

เป็นเวลาแห่งการเยี่ยมเยียนความฝันที่เคยวาดไว้เมื่อกาลเก่า

เป็นเวลาแห่งการวิพากษ์ตัวเองอย่างตรงไปตรงมา เท่าที่คนมีอคติคนหนึ่งจะทำได้

เป็นเวลาที่จะวางแผนมองไปข้างหน้า พลางคิดในใจเงียบๆ ว่าปีหน้าเราอยากทำอะไร และทำไม

...

ปีนี้ไม่เหมือนช่วงหลายปีก่อน

ผมรู้สึกว่า ภารกิจประจำปีข้างต้นยากเย็นแสนเข็ญกว่าที่แล้วมา

เพราะก้าวสำคัญต่อไปในชีวิตกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่นาน? เพราะโลกภายนอกมันโหดร้ายขึ้นตามกาล กระทั่งกระทำชำเราโลกภายในของผมหนักหน่วงตามไปด้วย? เพราะตัวผมเองเริ่มเปลี่ยนแปลงหันเหจากทางสายหลักดั้งเดิมที่ใช้เดินมายาวนาน? หรือเพราะอื่นใดก็ตาม


โจทย์อาจยาก การตอบคำถามยิ่งไม่ง่าย กระทั่งคำตอบอาจผันเปลี่ยนไป

แต่อย่างน้อยผมก็ยังดีใจ ที่ผ่านไปอีกปี ตัวเองยังคงตั้งคำถาม และพยายามหาคำตอบ

เหมือนเช่นวันนี้ในทุกปีก่อน