justice delayed

ไม่กี่วันก่อนขณะคุยโทรศัพท์ข้ามทวีป แม่ผมบอกว่าเพิ่งได้รับหมายศาลให้เป็นไปพยาน ในเดือนกันยายนที่จะถึงนี้

คดีขโมยขึ้นบ้านครับ

เรื่องของเรื่องคือ เมื่อเดือนตุลาคมปีก่อน ผมถูกขโมยขึ้นบ้านกลางดึก คุณโจรตัดมุ้งลวดหลังบ้าน แล้วเอื้อมมือมาเปิดประตูครัว เยี่ยมชมบ้าน ยกเครื่องดีวีดีสุดรักที่ผมเพิ่งซื้อมาแค่เดือนเดียวไป (โธ่ เกิดมาเพิ่งจะมีดีวีดีกับเขา)

ผมคิดว่าคุณโจรคงหมายมั่นกับเครื่องเล่นดีวีดีเป็นหลัก เพราะบ้านอาผมที่อยู่ในรั้วเดียวกัน ก็โดนฉกเครื่องเล่นดีวีดีไปด้วยในคราวเดียวกัน

แต่บ้านผมโดนหนักกว่าครับ คุณโจรเอารถยนต์ไปด้วย

อ่านไม่ผิดครับ ผมโดนขโมยรถยนต์

ที่จอดไว้ในโรงรถ

ในบ้านตัวเอง

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

......

ผมเดาว่า เหตุการณ์คืนนั้นมันเป็นอย่างนี้ครับ

คุณโจรขโมยเครื่องดีวีดีในห้องรับแขก ขณะกำลังยก คงเหลือบเห็นกุญแจบ้านและกุญแจรถซึ่งวางไว้ข้างเครื่องเล่นดีวีดี คุณโจรเลยหยิบกุญแจรถ เก็บของที่ขโมยได้ใส่รถ แล้วไขกุญแจบ้าน เปิดประตู เข็นรถออกไปอย่างสบายใจ

เหตุการณ์เกิดขึ้นประมาณช่วงตีสองถึงตีสามครึ่งน่ะครับ

ที่รู้ก็เพราะ คืนนั้นผมนอนตอนตีสอง หลังได้ยินเสียงพ่อกลับบ้าน ส่วนคุณยายตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนตีสามครึ่ง พอคุณยายกลับเข้าห้องมานอน มองเห็นรถหายไปคันหนึ่ง (ห้องคุณยายผมอยู่ด้านหน้าบ้าน ติดกับโรงรถ มองจากหน้าต่างไป ก็จะเห็นรถจอดอยู่พอดี) เลยเรียกพี่พร ที่นอนอยู่ด้วยกัน ถามว่ารถหายไปไหน พี่พรก็ยังงัวเงียตอบไปว่า สงสัยน้องสาวผมไปรับเพื่อนที่สนามบินมั้ง

คุณยายอายุเกือบเก้าสิบของผม ไม่ยอมคลายสงสัย ลุกเดินไปดูที่ห้องรับแขก สักพักใหญ่ พี่พรเห็นคุณยายหายไปนาน เลยออกมาตามให้กลับไปนอน คราวนี้พี่พรสังเกตเห็นเครื่องดีวีดีหายไป เลยไปดูหลังบ้าน เห็นรอยตัดมุ้งลวด ประตูปิดไม่สนิท

เอาแล้วครับ ทีนี้เลยตกใจ ปลุกสมาชิกในบ้าน ผมเองเพิ่งนอนได้ไม่ถึงสองชั่วโมง

นึกแล้วก็เซ็งเหมือนกันที่นอนเร็ว เพราะปกติช่วงเวลาที่ขโมยขึ้น ผมยังไม่หลับ

เรารีบโทรแจ้งตำรวจ สายตรวจมาถึงก่อน ตามมาด้วยคณะร้อยเวร สมทบด้วยตำรวจอีกชุดหนึ่ง จนรุ่งเช้า ตำรวจกองพิสูจน์หลักฐานมาปิดขบวน

ช่วยกันทำงานดีครับ เราเลยต้องอธิบายเรื่องราวพร้อมชี้จุดเกิดเหตุต่างๆ ไม่ต่ำกว่าห้ารอบ

คนเซ็งจัดคือแม่กับน้องครับ เพราะเป็นรถที่ทั้งสองใช้ (ผมขับรถไม่เป็น ไม่ใช้รถ) แถมยังผ่อนธนาคารไม่หมดอีก เป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เพราะที่บ้านมีปัญหาการเงินหนักหน่วงมาตลอดตั้งแต่ปี 2546 ไม่รู้จะซวยอะไรกันไม่จบไม่สิ้น

บ้าเหลือเชื่อนะครับ รถจอดอยู่ในบ้านแท้ๆ ยังโดนขโมยได้

ตำรวจดูแล้ว เดาว่าคุณโจรคงมีมากกว่าหนึ่งคน และน่าจะมีเด็กร่วมแก๊งค์ด้วย เพราะมีรอยนิ้วมือเรียวเล็กบนกล่อง UBC เหนือทีวี และบ้านอาผมที่ถูกตัดเหล็กดัด พื้นที่ว่างที่คุณโจรลอดเข้าบ้านผ่านเหล็กดัดก็มีขนาดเล็กนิดเดียว

ตอนเช้า ผมโทรไปรายการร่วมด้วยช่วยกัน ไม่เคยนึกฝันว่าวันหนึ่งจะได้ออกวิทยุเพื่อชุมชนกับเขา เล่าเรื่องราว พิธีกรยังตกใจ บอกว่า ไม่เคยเจอ ผมเลยยกบทเรียนให้ผู้ฟังว่า อย่าได้คิดทิ้งกุญแจรถ กุญแจบ้าน ไว้ที่ห้องรับแขกทีเดียว อย่าประมาท

ตำรวจบอกเราว่า คงหมดหวัง เพราะความเป็นไปได้ในการได้รถคืนจากโจรขโมยรถแทบเป็นศูนย์

ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตารับความเซ็งในชะตากรรมไป

หลังเหตุการณ์ครั้งนี้ ครอบครัวผมเลยปฏิวัติพฤติกรรมกันยกใหญ่

ตอนดึก บ้านผมต้องปิดหน้าต่างทุกบาน ใส่กลอนทุกที่ ปิดม่านหมด ผมเองก็นอนไม่เต็มตาเป็นเวลาหลายเดือนมาก เสียงหมาเห่าต้องตื่นแทบทุกครั้ง คืนหนึ่งตื่นหลายรอบ ถือไม้พลองเดินสำรวจตรวจตรายามดึกรอบบ้าน (ไม่ได้เอามาจากไหนหรอกครับ ถอดมาจากไม้แขวนกางเกงทำงานในตู้เสื่อผ้า)บางคืน ลาดตระเวณเจอน้องชายลูกอาที่โดนขโมยขึ้นพร้อมกัน นั่นก็ลาดตระเวณเหมือนกัน

ความไม่ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน มันสร้างทุกข์ได้มากขนาดนี้เอง เพิ่งรู้ซึ้ง

อย่างน้อยๆ ประชาชนธรรมดา ผู้เสียภาษี ควรจะมีสิทธิขั้นพื้นฐานที่จะนอนตาหลับนะครับ ท่านๆทั้งหลาย

......

รถหายในบ้านว่าบ้าแล้ว

มีบ้ากว่านั้นอีกครับ

เดือนหนึ่งผ่านไป ได้คืนครับ

บ้าดีไหมครับ

กลางดึกคืนหนึ่ง ประมาณตีสาม ผมนอนหลับอยู่ ได้ยินเสียงโทรศัพท์แว่วๆ ยังคิดว่าหูฝาด นอนต่อสักพัก โทรศัพท์ดังอีก เลยลงไปดูว่ามีสายมาจริงไหมหรือผมเป็นโรคจิตไปแล้ว

ตำรวจโทรมาครับ ถามว่าเป็นเจ้าของรถ Honda เลขทะเบียนนี้ใช่ไหม เขาว่าเจอรถแล้ว ให้รีบมาโรงพักด่วน

ปลุกแม่กับน้องสาว เราก็ยืมรถอาไปโรงพักกันตอนตีสามครึ่ง

เรื่องของเรื่องคือ ตำรวจตั้งด่านตรวจแถวคลองประปา ประชาชื่น เจอกลุ่มวัยรุ่นขับรถผิดสังเกต ไม่มีป้ายทะเบียน ด้านข้างมีร่องรอยโดนชนเป็นแถบยาว เลยเรียกหยุดตรวจ ปรากฎว่ายิ่งทำตัวมีพิรุธหนัก ตำรวจค้นเจอป้ายทะเบียนหลังรถ เช็ค สน.พบว่าเป็นรถที่โดนขโมย

เป็นกลุ่มวัยรุ่นครับ หัวโจกอายุยังไม่ขึ้นเลข 2 เลย มีลูกน้องอีกสามคน อ้างกับตำรวจว่าเป็นรถอา ซึ่งไม่รู้ว่ามีตัวตนจริงหรือไม่ คนหัวโจกโดนขัง ที่เหลือวันรุ่งขึ้นโดนส่งเข้าบ้านเมตตา

ตำรวจเล่าว่า พวกนี้เอารถไปจอดที่อู่รถแถวบางซื่อ ไม่ไกลจากบ้านผมที่อยู่แถบบ้านพักรถไฟ หลัง ปตท.สำนักงานใหญ่ เท่าไหร่ ขับเวียนๆวนๆอยู่แถวนั้น นี่ถ้าเป็นโจรอาชีพ รถผมคงถูกแยกส่วนขาย ไม่ก็คงอยู่แถวชายแดนไปแล้ว

ที่บ้ากว่านั้นอีกคือ เด็กหัวโจกที่ถูกจับได้ บ้านอยู่ติดๆกับบ้านผมเลยครับ เดินไม่ถึงห้านาที คนบ้านใกล้เรือนเคียงกันแท้ๆ ตำรวจสอบปากคำเบื้องต้นพบว่า ไม่ได้เรียนหนังสือ เจ้าของบ้านรับเลี้ยง ไม่มีพ่อแม่ เคยมีประวัติมาก่อน

ส่วนสภาพรถก็เละเทะเลยครับ พี่ๆทั้งหลายขับไปชนกันมาดูไม่ได้ ของในรถอยู่ครบ มีแต่เครื่องดีวีดีที่หายไป แถมคุณพี่ทั้งหลายเอารถไปทำโหลดเตี้ยอีก เปลี่ยนท่อไอเสียใหญ่เบ้อเริ่ม กลายเป็นรถซิ่งไป เสียงดีและดังมากนะครับ เครื่องแรงทีเดียว ขอบอก

ได้รถคืนก่อนปีใหม่ครับ แล้วเรื่องก็เงียบไป ตอนแรกก็โทรไปถามความคืบหน้าเรื่อยๆ แต่ตอนหลังก็เหนื่อยหน่ายครับ เพราะไม่มีอะไรคืบหน้าเลย

เวลามีคดี ร้อยเวรในวันเกิดเรื่องจะเป็นเจ้าของคดีครับ ทีนี้ ร้อยเวรคนหนึ่งเข้าเวรประมาณสัปดาห์ละครั้ง (ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด) เวลาเราโทรไปถามต้องเลือกวันให้ถูก เพราะทั้งสถานีจะรู้เรื่องอยู่คนเดียว มีช่วงหนึ่งท่านลาพักร้อน ตามด้วยหยุดปีใหม่ ต่อด้วยไปแต่งงาน ผู้รับผิดชอบคดีผมเลยหายไปพักใหญ่ ด้านผู้ต้องหาก็ยังไม่ยอมรับสารภาพ

ท่านตำรวจบอกว่า ต้องส่งลายนิ้วมือไปให้กองพิสูจน์หลักฐาน ซึ่งเป็นหน่วยงานรวมศูนย์ส่วนกลาง ที่ต้องรับเรื่องจากทั่วราชอาณาจักร เวลาผ่านไป ผลพิสูจน์หลักฐานรอบแรกเมื่อวันโดนปล้น ยังไม่ส่งกลับคืนมาที่ สน. เลยครับ นี่กว่าจะส่งลายมือใหม่ตอนจับได้ไปให้อีก กว่าจะจับคู่กันได้ คงต้องรออีกหลายเดือน

ดูเหมือนว่าสามัญชนตาดำๆ อย่างเราคงมีทางเลือกเดียวคือ รอคอยไปเรื่อยๆ

อย่างที่ผมต้องรอคอยเกือบหนึ่งปี เพื่อที่จะได้ไปศาลนัดแรก

......


Justice delayed is justice denied.

ความยุติธรรมที่ล่าช้าคือความอยุติธรรม นั่นเอง

กระบวนการยุติธรรมไทยทั้งระบบ เต็มไปด้วยความล่าช้าและไร้ประสิทธิภาพ กว่าจะลงโทษคนผิดต้องใช้เวลายาวนาน ไม่ว่าจะเป็นความผิดระดับใด เช่นเดียวกับที่กว่าคนบริสุทธิ์จะได้รับความเป็นธรรม ต้องใช้เวลายาวนานเช่นกัน

กติกาเช่นนี้ไม่จูงใจให้คนละชั่ว ทำดี และยังไม่คุ้มครองและให้ความเป็นธรรมแก่ผู้บริสุทธิ์อย่างที่ควรจะเป็น

Justice delayed เป็นต้นตอสำคัญที่ขีดเส้นใต้ความอยุติธรรมในสังคมไทย

'ประสิทธิภาพ' หายไปไหน ในกระบวนการยุติธรรมไทย?